Zoals de titel reeds vermeldt, is er de laatste tijd vrij weinig gebeurd in het land der Jappen. We zijn vooral druk met de dagelijkse realiteit van vroeg opstaan, naar school gaan, teruggaan, huiswerk maken, eten, slapen en dan weer opnieuw. Ik heb nu al zeer vaak het onplezier gehad 's ochtends om 7 uur wakker te worden gemaakt door de wekker, deze dan uit te slaan en nog even te blijven liggen waarna ik weer in slaap viel en precies om het tijdstip van samenkomst beneden (7:50) wakker te schudden.. Dit betekent een bliksemsnelle kleren-aandoen-lenzen-indoen-schoenen-aandoen-tas-pakken-en-wegrennen ochtend, waar ik totaal niet blij van wordt, om ook nog vervolgens met een duf hoofd in een stampensvolle metro drie kwartier naar Shintomicho te moeten forensen. Het is soms een harde wereld!
Gelukkig zijn er dan ook de weekenden. Deze karakteriseren zich door het feit dat ze altijd veel te snel om zijn. Vorig weekend werd gekenschetst door de heugelijke gebeurtenis waar we al 'n tijdje naar uitkeken; het voetbal! Ho-Ling, Jimmy, Nick et moi gingen naar dé J-League derby, de Urawa Red Diamonds tegen Omiya Ardija (wat een naam). De Urawa Reds zijn niet de minste club en hebben recentelijk nog de Asia Champions League op hun naam geschreven.
Het stadion ligt in Saitama, een uurtje ten noorden van Tokyo. Het was een zeer mooi gebouw, en wat vooral opviel was het totale gebrek aan security en gestoorde opgefockte mensen ook wel bekend als hooligans en relschoppers. In Japan neemt een moeder haar 5-jarige dochter mee naar het voetbal, en zitten ze 3 meter naast het "diehard" supportersvak, gescheiden door een hekje van 1 meter hoog. Ook nemen supporters van beide clubs, een keihardere rivaliteit bestaat er niet, dezelfde treinen, ingangen en worden niet gescheiden door hekken of iets dergelijks. Erg mooi om te zien dat het zo ook kan, en de sfeer was goed te pruimen. Uiteraard ruilden we onze plaatsen op de tweede ring in voor 4 plekken op twee rijen van het veld, op ooghoogte met de spelers en net náást de Reds Ultras, die de hele wedstrijd lang hartstochtelijk liederen brulden en met vlaggen zwaaiden. De wedstrijd eindigde in 1-1, nadat Braziliaan rugnummer 17 drie knoeperts van kansen miste in de laatste 3 minuten.. Schade, maar het team kreeg opmerkelijk gezien wel een groot applaus van de fans. Hieronder wat foto's.
Trouwens, enkele foto's van het bowlen en ook het okonomiyaki-eten met onze salarymen buddies kunnen hier worden gevonden:
http://picasaweb.google.co.jp/
http://picasaweb.google.co.jp/
De echt coole foto's en filmpjes zijn nog steeds niet online gezet, maar dat komt wel goed..
Meer pompen Arne, meer pompen!
BeantwoordenVerwijderen